Jak to człowiek niewiele wie o swoim mieście, a że miasto ma bardzo ciekawą historię to i chęć poznania Wrocławia duża. Dzisiejszego popołudnia poznałam od podszewki Jahrhunderthalle czyli Halę Stulecia, polecam www.centrumpoznawcze.pl i multimedialną przygodę. Największe wrażenie zrobił na nas pokaz videomappingu-multimedialne widowisko światła i dzwięku, szczególnie, że pod samą kopułą hali byłyśmy samiutkie trzy...
polecam kliknij tu- to jeszcze przed generalnym remontem.
Hala Stulecia, Hala Ludowa[1] (niem. Jahrhunderthalle, ang. Centennial Hall) – hala widowiskowo-sportowa położona w Parku Szczytnickim we Wrocławiu. Wzniesiona w latach 1911–1913 według projektu Maxa Berga, w stylu ekspresjonistycznym.
W 2006 roku hala została uznana za obiekt światowego dziedzictwa UNESCO. Wpisana do rejestru zabytków w 1962 oraz ponownie w 1977, wraz z zespołem architektonicznym obejmującym m.in. Pawilon Czterech Kopuł, Pergolę i Iglicę.
Budowa hali trwała tylko 15 miesięcy i została zakończona 6 tygodni przed terminem. Niewątpliwym sukcesem i osiągnięciem technologiczno-konstrukcyjnym był zastosowany do budowy żelazo-beton, dzięki czemu w porównaniu, sama posiadając średnice 1,5 razy większą od kopuły Panteonu rzymskiego waży tylko 42% jego masy. Hala ma ogromną kubaturę 295 000 m3, powierzchnię około 13 000 m2 (11 000 m2 powierzchni użytkowej).
Budowa hali trwała tylko 15 miesięcy i została zakończona 6 tygodni przed terminem. Niewątpliwym sukcesem i osiągnięciem technologiczno-konstrukcyjnym był zastosowany do budowy żelazo-beton, dzięki czemu w porównaniu, sama posiadając średnice 1,5 razy większą od kopuły Panteonu rzymskiego waży tylko 42% jego masy. Hala ma ogromną kubaturę 295 000 m3, powierzchnię około 13 000 m2 (11 000 m2 powierzchni użytkowej).
Koszt budowy hali szacowany był na 1 900 000 marek co przerastało radę miejską. Jednak o przejściu tego projektu zadecydowały nowoczesne i nowatorskie jak na tamte czasy wnętrze hali oparte na żelbetowo-żebrowej konstrukcji. Wymiary planowane hali również przyniosły jej zwolenników wśród urzędników miejskich, bowiem z wymiarami 95 m rozpiętości wnętrza, 67 m średnicy kopuły i 42 m wysokości czyniły ją największą w owym czasie na Świecie i najbardziej godną planowanej wystawy.
a po drodze jeszcze zabytkowy drewniany kościółek pod wezwaniem św. Jana Nepomucena w Parku Szczytnickim- zbudowany przez cieśli ze Starego Koźla tam też początkowo stał. W XVIII w. został przeniesiony do Kędzierzyna, a stamtąd w 1913 do Wrocławia, pod kierownictwem wrocławskiego architekta Theo Effenbergera. On też polecił ustawić przy kościele, obecny do dziś, średniowieczny krzyż pokutny, zrekonstruować drewniane podcienie i całość otoczył drewnianym płotem.
Przepiękny Park Szczytnicki ze swoim arboretum, gajami azaliowymi i rododendronowymi, Ogrodem Japońskim i rosarium został wpisany na listę obiektów chronionych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz